Sam wybór podłogi, w kwestiach takich jak gatunek drewna, kolor czy wzór, to w większej mierze kwestia gustu. Niemniej, podczas wyboru rodzaju warstwy wierzchniej pomiędzy lakierem, a olejem należałoby oprócz upodobań estetycznych uwzględnić inne czynniki. Warto nad kwestią „lakier czy olej” zastanowić się dłuższą chwilę, analizując wszystkie zalety i wady każdej z opcji.

Podłoga lakierowana

Powierzchnie lakierowane łatwo utrzymać w czystości. Nie wymagają one również tylu zabiegów pielęgnacyjnych co podłogi olejowane. Drewno po lakierowaniu zostaje przykryte warstwą lakieru, który oddziela je od otoczenia czyniąc powierzchnię gładką w dotyku i dość odporną na zabrudzenia (brud nie wnika w strukturę drewna).

Niestety, na powierzchni lakieru łatwo powstają rysy. Aby drobne uszkodzenia były mniej widoczne warto wybrać lakier o mniejszym stopniu połysku (półmat lub mat). Podłogi lakierowane mogą się elektryzować, co może być powodem przyciągania do nich większej ilości kurzu od podłóg, które zostały pokryte olejem. Ponadto system lakierowania uniemożliwia wykonanie cząstkowej renowacji uszkodzonej podłogi (miejsce naprawy wyróżniałoby się na tle reszty pomieszczenia). Renowacja podłogi lakierowanej wiąże się więc ze zeszlifowaniem i ponownym polakierowaniem całej powierzchni posadzki.

Zalety podłóg lakierowanych:

• wysoka odporność powierzchni na zabrudzenia (brud nie wnika w strukturę drewna),
• łatwa i tania konserwacja,
• względnie długi czas użytkowania bez konieczności przeprowadzenia renowacji,
• możliwość osiągnięcia efektu wizualnego podłogi olejowanej.

Wady podłóg lakierowanych:

• mała odporność na zarysowania,
• elektryzowanie się podłóg i przyciąganie na powierzchnię kurzu,
• brak możliwości wykonania naprawy miejscowej,
• lakier skleja brzegi elementów drewnianych co przy rozsychaniu drewna może być przyczyną pękania lakieru na rantach,
• kosztowna i czasochłonna renowacja.

różnice wizualne: podłoga lakierowana (lakier bezbarwny) / olejowana (olej neutralny)

Podłoga olejowana

Olejowanie podkreśla piękno drewna zachowując jego naturalny wygląd i strukturę. Największą zaletą impregnacji olejowej jest możliwość samodzielnej renowacji całości lub części powierzchni. Dokonując renowacji miejscowej, nie jesteśmy zmuszeni do cyklinowania i olejowania całej powierzchni. Ponadto warstwa oleju w porównaniu do lakieru nie zamyka drewna pod szczelną powierzchnią przez co drewno bez większych problemów przyjmuje i oddaje wilgoć. Jest to przede wszystkim bardzo istotne w przypadku łazienek gdzie czasami może występować podwyższona wilgotność (woda zawarta w zawilgoconych deskach musi jak najszybciej wyparować).

Powierzchnia olejowana w porównaniu do podłóg lakierowanych nie elektryzuje się, przez co nie przyciąga kurzu. Jednakże podłogi olejowane są bardziej chłonne i zdecydowanie bardziej zatrzymują wszelkie zabrudzenia, które należy szybko usunąć. Ponadto matowa powierzchnia podłogi wymaga większego nakładu pracy oraz wykorzystania specjalnych środków pielęgnacyjnych. Częstotliwość konserwacji jest ściśle uzależnione od intensywności użytkowania.

Zalety podłóg olejowanych:

• renowacja nie wymaga cyklinowania i może być przeprowadzona samodzielnie w kilka godzin,
• możliwość wykonania napraw miejscowych,
• posadzka nie elektryzuje się i nie przyciąga kurzu,
• małe rysy są mniej widoczne niż na powłoce lakierowanej,
• brak sklejonych brzegów klepek.

Wady podłóg olejowanych:

• konieczność wykonywania regularnych konserwacji,
• szybszy proces zużycia powłoki oleju w porównania do podłóg lakierowanych (podłoga wymaga częstszej konserwacji i renowacji),
• mała odporność na zabrudzenia (brud może wnikać w strukturę drewna),
• wyższe koszty konserwacji w porównaniu z podłogami lakierowanymi.

Ostateczna decyzja dotycząca wyboru rodzaju powierzchni należy zawsze do klienta. Jeżeli okaże się, że domownicy nie będą zadowoleni z ostatecznego wyglądu czy walorów użytkowych podłogi to przy następnej renowacji podłogi drewnianej będą mogli bez problemu zmienić system warstwy wierzchniej.

W warunkach gwarancji każdej profesjonalnej firmy parkieciarskiej Klienci powinni znaleźć zapis mówiący o konieczności utrzymania odpowiedniej wilgotności w pomieszczeniu, w którym została zainstalowana podłoga drewniana. Wartość wymaganej wilgotności powinna się wahać pomiędzy 40-60%. Takie warunki klimatyczne oprócz tego, że nie powodują większych, nieoczekiwanych ruchów drewna, są najbardziej naturalnymi dla człowieka, służą jego zdrowiu i są zalecane przez alergologów. Klienci wartość wilgotności mogą odczytywać przy wykorzystaniu ogólnodostępnych na rynku termohigrometrów. Często Klienci widząc wyższą wilgotność na zewnątrz decydują się na otwieranie okna – czy słusznie?

Najbardziej niebezpiecznym okresem dla użytkowników podłóg drewnianych jest sezon zimowy, kiedy to wilgotność powietrza znacznie maleje. Często Klienci widząc na swoich domowych urządzeniach pomiarowych wilgotność poniżej 40%, a na zewnątrz budynku bliską 100%, popełniają błąd i decydują się na otworzenie okien w celu nawilżenia powietrza w pomieszczeniu.

Dlaczego jest to błąd?

Zacznę od wytłumaczenia jaką wartość wyświetla nasz domowy termohigrometr. Jest to wilgotność względna powietrza, czyli inaczej pisząc ilość wody zawarta w powietrzu w porównaniu do ilości wody, którą powietrze jest w stanie utrzymać przy aktualnej temperaturze bez skroplenia. Poniższa tabela obrazuje ile gram jest w stanie utrzymać w wybranej temperaturze jeden metr sześcienny powietrza przy ciśnieniu na poziomie wysokości morza. Odczytując informacje z tabeli łatwo dojść do wniosku, że im cieplejsze jest powietrze, tym więcej może utrzymać pary wodnej bez skroplenia.

Gdy termohigrometr wskazuje 40% wilgotność przy temperaturze 20°C oznacza to, że w 1m³ znajduje się 6,8g pary wodnej (40% z 17,0g/m³). Wyobraźmy sobie, że wpuszczamy w takiej sytuacji do pomieszczenia chłodne powietrze (0°C) o maksymalnej wilgotności 100%. W 1m³ takiego powietrza znajduje się dokładnie 5g pary wodnej (100% z 5,0g/m³) co oznacza, że gdy tylko je ogrzejemy do pokojowej temperatury 20°C wilgotność względna wpuszczonego powietrza zmaleje do 29,41% (5,0g/m³ / 17,0g/m³).

W powyższej sytuacji otwieranie okna i wpuszczanie względnie wilgotnego powietrza do pomieszczenia gdzie wilgotność wynosi 40% jeszcze bardziej je osuszy, co spowoduje, że otrzymujemy efekt odmienny od oczekiwanego.

W ostatnich latach, materiałem często stosowanym na warstwy wierzchnie posadzek w naszych domach stały się drewniane deski lite. Jest to materiał, który łączy w sobie zarówno piękno jak i elegancję, ale wymagając od inwestora mocnego podłoża.

Drewno jest jednak materiałem hydrofobicznym i w sposób naturalny dostosowuje swoją wilgotność do warunków otoczenia. W przypadku gdy w pomieszczeniu panuje podwyższona wilgotność deski ją pochłaniają i zwiększają swoją szerokość. Natomiast efektem zbyt niskiej wilgotności w pomieszczeniu jest zwężanie się pojedynczych elementów drewnianych poprzez oddawanie wody z drewna do atmosfery.

Opisane powyżej sytuacje powodują poruszanie się desek. Wszystkie ruchy drewna poprzez klej przenoszone są na podłoże. Zbyt słabe podłoże w takim przypadku może spowodować, że w przypadku podwyższonej lub zmniejszonej wilgotności deska oderwie się od jastrychu, wraz z jego cienką lub grubszą warstwą.

deski lite przymocowane na zbyt słabym podłożu spowodowały rozwarstwienie się jastrychu

W przypadku montażu podłogi litej ważne jest aby przed instalacją przeprowadzić pomiary wytrzymałości podłoża na ścinanie. Zgodnie z normami jastrych przygotowany pod montaż litej deski powinien charakteryzować się odpornością wynoszącą ok. 3,5N/mm². Pomiar ten wykonuje się specjalistycznym urządzeniem – PressoMess-em.

Co w przypadku gdy podłoże jest zbyt słabe? To zależy. W niektórych przypadkach może wystarczyć podmiana standardowego środka gruntującego na dwuskładnikową żywicę głębokopenetrującą, a czasem rozwiązaniem problemu może się okazać przyklejenie maty kompensującej naprężenia.

W przypadku posiadania zbyt słabego jastrychu warto się zastanowić czy nie zrezygnować z instalacji podłogi litej na rzecz desek warstwowych, które dzięki swojej budowie mają zdecydowanie mniejsze wymagania wytrzymałościowe dotyczące podłoża niż masywne elementy drewniane.

Ostateczna decyzja dotycząca wyboru rodzaju powierzchni należy zawsze do klienta. Jeżeli okaże się, że domownicy nie będą zadowoleni z ostatecznego wyglądu czy walorów użytkowych podłogi to przy następnej renowacji podłogi drewnianej będą mogli bez problemu zmienić system warstwy wierzchniej.

Drewno to jeden z najstarszych materiałów wykorzystywanych do wykańczania wnętrz. Pojawiające się drewno w łazience to trend, który zyskuje coraz więcej zwolenników. Oczywiście przeciwnicy twierdzą, że drewno w łazience się nie sprawdzi – jest zbyt wrażliwe na zmiany wilgotności oraz duże wahania temperatury. Posiadając aktualną wiedzę na temat różnych gatunków drewna, możemy jednak dobrać odpowiednie (dopasowane do naszych potrzeb) drewno do łazienki.

Niepowtarzalny urok, naturalność oraz przyjemne ciepło pod stopami to to czego pragniemy w łazienkach. Po długich godzinach pracy, chcemy zrelaksować się i wyciszyć, a obcowanie z naturą z pewnością temu służy.

Decydując się na drewnianą podłogę w łazience musimy wybrać drewno twarde, stabilne, o niskim współczynniku skurczu. Te właściwości posiadają egzotyczne gatunki drzew. Wiele z nich charakteryzuje duża zawartość garbników, związków żywicznych oraz substancji oleistych. Prawdą jest, że taka podłoga wymaga większej konserwacji i olejowania.

Polecane gatunki to teak (tek), merbau i iroko. Te trzy gatunki egzotyczne mają zbliżone do siebie właściwości. Mówiąc o teaku warto wspomnieć o jego dość wyraźnej strukturze pierścieniowej. Charakterystyczne są również nierównomierne przebarwienia i słoistość. Drewno teakowe w XIX wieku służyło do produkcji mebli wiktoriańskich. Obecnie oprócz zastosowania na podłogi, nie tylko w łazienkach, możemy go spotkać w saunach lub jako surowiec do budowy jachtów.

Właściwości jakie posiada teak to umiarkowana waga, niska wilgotność punktu nasycenia włókien (od stanu powietrzono-suchego 12% do stanu nasycenia 22 %). Największym atutem są małe wartości skurczu, świadczące o wysokiej stabilności wymiarowej i braku skłonności do pękania czy pęcznienia. Ponadto twardziel drewna teakowego ma najwyższą naturalną trwałość na działanie mikroorganizmów i grzybów. Co za tym idzie nie powstaje na nim pleśń i szary nalot. Z drugiej strony jest to materiał trudny do nasycenia impregnatami, ze względu na dużą zawartość substancji oleistych.

Teak ze względu na skład chemiczny drewna zmniejsza przyczepność kleju, dlatego należy stosować profesjonalne dwuskładnikowe kleje poliuretanowe lub hybrydowe.